Ode aan Achterhoekse bevlogenheid

ACHTERHOEK – Het wereldnieuws stemt treurig. Er is geen andere conclusie mogelijk, welke politieke stroming je ook aanhangt.

Door Sander Grootendorst

Daarmee is eigenlijk al meteen gezegd dat die stromingen de lading niet goed dekken. Al helemaal niet de termen ‘links’ en ‘rechts’. Ben je treurig gestemd omdat je merkt dat het slecht gaat met de natuur, dan word je geacht ‘links’ te zijn. Maak je je zorgen over de levensvatbaarheid van de landbouw, zit je in de rechtse hoek. Spreek je evenwel boeren en natuurliefhebbers in de praktijk, blijkt de tegenstelling lang niet zo groot. De maatschappij is veel te ingewikkeld om in twee kampen te worden verdeeld: dan kom je nooit tot oplossingen.

Veel mensen zitten sowieso niet in een of ander kamp, en laten zich daar door Haagse politici ook niet naartoe lokken, ze zijn gewoon zichzelf. Als medewerker van de bladen van Achterhoek Nieuws heb ik de eer bijna dagelijks inwoners van deze streek te mogen ontmoeten die bevlogen zijn in wat ze doen. De edities van deze krant puilen uit van de berichten over van alles dat er wordt georganiseerd. Je staat er zelden bij stil dat dat niet vanzelfsprekend is. Niemand is verplicht dorps- en wijkfeesten op touw te zetten, exposities, filmfestivals, stiltewandelingen, activiteiten-voor-kinderen-die-niet-op-vakantie-kunnen enzovoort. Niemand is verplicht lid te worden van de harmonie in Vorden of de fanfare in Halle om ons op muziek te trakteren. Gelukkig doen ze dat wel, zelfs gezamenlijk, – laatst op een druk bezocht openluchtconcert voor jong en oud. Onder leiding van een bevlogen dirigent.

Vrijwilligers
Niet toevallig kwam dat woord – ‘bevlogen’ – bij me op toen ik verslag deed van de jubileumbijeenkomst van Vogelwerkgroep Zutphen en omstreken. Een man die nestkasten maakt nam alle tijd om een jonge bezoeker te helpen met het timmeren daarvan. Zodat er straks weer ergens een paartje uilen kan gaan broeden. Wat een bevlogenheid! Het geldt voor alle werkgroepleden, stuk voor stuk vrijwilligers: ze hoeven dit niet te doen, maar ze doen het toch. Uit liefde voor vogels en mensen.

Het sombere wereldnieuws in je hoofd verhuist dan even naar de achtergrond. Dat is al heel wat waard, en er is zelfs méér dan dat. Het besef drong tot me door dat dit de weg is, misschien wel de enige, die een einde kan maken aan naargeestigheid en zwart-wit-denken. Wie uit bevlogenheid, uit enthousiasme nestkasten bouwt, muziek maakt, een boek schrijft over oorlogskinderen,…

Media