Zingen was de taal van Merels hart

In memoriam Merel Harkink (1962-2025)

ZUTPHEN/WARNSVELD – Je weet het van tevoren en als het dan ook werkelijk zo gaat, is het extra hartverwarmend: de bezoekers van de Martinuskerk in Warnsveld werden woensdagmiddag verwelkomd door een koor. Het was háár koor, Merel Harkinks koor, dat zong. Het koor Zutphen Zingt Werelds, waar huidskleur en afkomst niet uitmaken, waar Nederlanders en medelanders elkaar vonden en vinden, en dat zullen blijven doen, ook nu Merel Harkink is overleden.

Door Sander Grootendorst

“Zingen was de taal van Merels hart.” Zo formuleerde An de Cock het, de voorzitter van de stichting Grenzeloos Muziek (muzieklessen voor vluchtelingen), waar Merel docente en coördinator was. In alle toespraken, alle gezongen en gedichte woorden kwam het op een of andere manier, direct of indirect, tot uiting. En bovendien: dat dat zingende hart er een van goud was.

Merel werd in 1962 geboren in Geesteren (tegenwoordig gemeente Berkelland), als derde dochter van Marie en Reint Harkink. Al snel stond ze in het dorp bekend als “het muzikale meisje met het hart op de juiste plek”, vertelde haar oudere zus Ria. Merel koos voor de dwarsfluit, Ria voor de piano en Ria’s tweelingzus Janet voor de viool: samen gaven ze concerten. Ze waren achterkleindochters van een van de oprichters van de muziekvereniging in Geesteren: in dat orkest heeft Merel een paar jaar meegespeeld.

Levensvervulling
Als een soort ontdekkingsreis naar zichzelf deed ze meerdere studies, waaronder (aan het conservatorium in Maastricht) lichte muziek en zang. Ze haalde haar Pabo-diploma, stond in met name Ruurlo vijftien jaar voor de klas en was vakleerkracht muziek in Dieren. Ze ging die lessen ook aan huis geven, haar schooltje aan de Weg naar Laren heette Combi Combo. Ze stond aan het hoofd van diverse Zutphense koren. Verder heeft ze een tijdlang in de zorg gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking.
Haar zus Ria: “Al deze dingen en ontwikkelingen hebben je gevormd tot een mooie, liefdevolle vrouw die klaarstond om met haar gevoel en energie iedereen te laten excelleren.” ‘Iedereen’: ook de bewoners van het asielzoekerscentrum in Zutphen en andere vluchtelingen waren welkom. An de Cock: “Je levensvervulling spiegelde zich in de ontmoeting met mensen van andere culturen.” Dat deelde ze met haar echtgenoot en grote liefde, kunstenaar/dichter Henk Gombert. Hun hartverwarmende motto: ‘Jouw huis in mijn huis’. En niet alleen voor mensen: ze was een echte dierenliefhebster. Hond Billie was met baasje Henk mee naar de uitvaartbijeenkomst en…

Media